|
BUDOWA SYSTEMU
Zasadniczy system operacyjny MS-DOS składa się z czterech programów:
- programu ładującego, umieszczanego przez program FORMAT na ścieżce zerowej strony zero w sektorze pierwszym dyskietki; na dysku twardym program umieszczany jest w pierwszym sektorze strefy (partycji) podstawowej dysku przeznaczonej dla systemu DOS;
- pliku IO.SYS, zawierającego wbudowane programy obsługi standardowych urządzeń, współpracujące z procedurami wejścia-wyjścia programu BIOS umieszczonego w pamięci stałej komputera;
- pliku MSDOS.SYS, zawierającego procedury realizujące zadania właściwego systemu operacyjnego (jądro systemu), m.in. zarządzania plikami, pamięcią, procesorami;
- pliku COMMAND.COM - interpretatora (procesora) poleceń systemu.
Pliki te muszą znajdować się na dysku, z którego następuje zainicjowanie systemu. Miejsce umieszczenia pierwszych dwóch programów jest ściśle określone. Dwa pierwsze pola katalogu głównego zawierają dane o plikach IO.SYS i MSDOS.SYS w podanej kolejności; IO.SYS zaczyna się w początkowych sektorach dysku przeznaczonych dla pliku. Polecenia systemu DOS dzielą się na wewnętrzne i zewnętrzne. Te ostatnie są samodzielnymi programami, umieszczonymi w plikach z rozszerzeniem nazwy COM lub EXE (tzw. pliki wykonywalne). Polecenia zewnętrzne systemu stanowią podstawową grupę programów systemowych.
INICJACJA SYSTEMU
Inicjacja systemu operacyjnego rozpoczyna się od próby załadowania przez BIOS programu ładującego z dyskietki znajdującej się w napędzie A lub z dysku twardego C, jeżeli w napędzie A nie ma dyskietki. Program ładujący sprawdza, czy na dysku znajdują się pliki IO.SYS i MSDOS.SYS; jeśli tak, to ładuje do pamięci operacyjnej program IO.SYS i przekazuję mu sterowanie. Program IO.SYS ma część inicjującą, która określa konfigurację systemu, inicjuje system dysków oraz układy wejścia-wyjścia, wpisuje część tablicy wektorów przerwań oraz ładuje MSDOS.SYS. Podczas tych operacji jest odczytywany, o ile znajduje się na dysku, i interpretowany plik CONFIG.SYS. Po zakończeniu działania części inicjującej IO przekazuje sterowanie do programu MSDOS. Program MS DOS inicjuje tablice robocze systemu, wpisuje pozostałą część tablicy wektorów przerwań i tworzy blok wstępny programu (PSP) dla programu COMMAND.COM, a następnie go ładuje. Procesor poleceń COMMAND.COM składa się z trzech zasadniczych części. Części pierwsza i druga są ładowane do pamięci operacyjnej o najmniejszych dostępnych adresach (bezpośrednio za blokiem PSP przeznaczonym dla COMMAND.COM). Część trzecia jest ładowana do obszaru o największych adresach konwencjonalnej pamięci operacyjnej i jest tak zwaną częścią "zamazywalną", która nie jest chroniona i może być zniszczona przez programy użytkowe. Część pierwsza zawiera procedury obsługi przerwań 22H,23H i 24H oraz procedury ładujące część trzecią COMMAND.COM, jeżeli nastąpiło jej zniszczenie. Część druga jest częścią inicjującą. Zawiera ona procesor pliku wsadowego AUTOEXEC.BAT oraz procedury określające najmniejszy adres segmentu, od którego mogą być ładowane programy użytkowe. Adres ten zostaje określony w ten sposób, że pierwszy program użytkowy jest ładowany na miejsce zajmowane przez niepotrzebną dalej, drugą część programu COMMAND.COM. Część trzecia jest właściwym procesorem poleceń systemu. Zawiera ona procesor poleceń wewnętrznych, procesor plików wsadowych, procedury obsługi klawiatury, wyświetlania znacznika zgłoszenia systemu oraz procedury ładujące i inicjujące wykonanie programów (plików z rozszerzeniem nazwy COM i EXE), w tym poleceń zewnętrznych systemu. System pozostawia możliwie duży obszar pamięci operacyjnej dla programów użytkowych. Po zakończeniu działania programu użytkowego system sprawdza, obliczając sumę kontrolną dla obszaru pamięci zajmowanego przez część "zamazywalną", czy należy ponownie załadować część trzecią procesora poleceń.
ORGANIZACJA DYSKÓW
Przyjętą w systemie DOS wielkością sektora, dla wszystkich typów pamięci dyskowych, jest 512 bajtów. Część sektorów każdego dysku zajmują informacje systemowe, konieczne do zarządzania systemem plików; pozostałe sektory są przeznaczone dla plików użytkowych. Sektory systemowe są inicjowane podczas formatowania dysków za pomocą programu FORMAT. Dyski twarde przed formatowaniem należy podzielić (poleceniem FDISK) na partycje. W wersjach systemu poprzedzających 3.30 zakładano, że dysk twardy może składać się z co najwyżej czterech partycji, z których jedna może być przeznaczona dla systemu DOS, a pozostałe dla innych systemów operacyjnych. W miarę pojawiania się dysków twardych o coraz większej pojemności, z uwagi na wbudowane w system (do wersji 3.30 włącznie) ograniczenie do 32 MB rozmiaru pojedynczego dysku (logicznego), powstała potrzeba organizowania wielu dysków logicznych na jednym dysku fizycznym. W tym celu w wersji 3.30 systemu wprowadzono nowy typ partycji, tzw. partycję rozszerzoną systemu DOS. Zatem na dysku twardym przeznaczonym dla systemu DOS może istnieć partycja podstawowa, stanowiąca w całości jeden dysk logiczny, oraz partycja rozszerzona. W partycji rozszerzonej można utworzyć do 23 dysków logicznych. Dysk logiczny utworzony w partycji przeznaczonej dla systemu DOS nie różni się pod względem zawartych w nim informacji systemowych od dyskietki. W systemie DOS (na poziomie poleceń operatorskich) dyski logiczne są oznaczane kolejnymi literami alfabetu, przy czym oznaczenia A i B są przeznaczone dla dyskietek, natomiast C,D,E itd. dla dysków logicznych na dyskach twardych. System odwołując się do sektorów na dyskach (logicznych) posługuje się numerami logicznymi sektorów. Podczas formatowania, w określonych sektorach dyskietek lub dysków logicznych w partycjach systemu DOS dysku twardego są umieszczane następujące informacje:
- rekord ładujący;
- tablica rozmieszczenia plików (FAT);
- kopia tablicy rozmieszczenia plików;
- katalogi plików.
TABLICA ROZMIESZCZENIA PLIKÓW FAT
Tablica rozmieszczenia plików tworzy "mapę" plików zapisanych na dysku. Miejsce na dysku jest przydzielane plikom w jednostkach nazywanych jednostką alokacji plików(JAP). Sposób określenia miejsca na dysku jest następujący. W katalogu pliku jest wpisany początkowy numer JAP, określający logiczny numer sektora, w którym znajduje się początek pliku, i równocześnie miejsce w tablicy rozmieszczenia plików, w której jest wpisany numer kolejnej JAP. Numer we wskazanym miejscu tablicy rozmieszczenia plików wskazuje pierwszy sektor następnej części pliku i równocześnie położenie w tablicy FAT numeru następnej JAP. W ten sposób tworzy się łańcuch, określający położenie całego pliku. Jak widać pliki te muszą być umieszczone sekwencyjnie w kolejnych sektorach. W wersjach 2.xx systemu DOS w tablicy rozmieszczenia plików są stosowane liczby 12-bitowe.zakres 0-4096 w zupełności wystarcza do określenia JAP na dyskietkach. Dla dysków twardych konieczne jest jednak zwiększenie jednostki alokacji plików do 4 KB lub 8 KB. Zwiększenie JAP powoduje nieoptymalne wykorzystanie dysku. Na przykład przy JAP równej 8 KB, jeżeli na dysku o pojemności 20 MB zapiszemy 1000 plików, to zakładając, że dla każdego pliku średnio 4 KB nie zostanie wykorzystane, otrzymujemy około 20 % straty pojemności dysku. W wersjach 3.xx systemu wprowadzono dla dysków logicznych o pojemności większych niż 10 MB tablicę FAT z liczbami 16-bitowymi. Umożliwia to efektywną obsługę dysków twardych. Rozmiar dysku logicznego (w tym strefy podstawowej) do wersji 3.30 systemu włącznie nie może przekraczać 32 MB, ponieważ system DOS obliczając logiczny numer sektora operuje 16-bitowymi liczbami całkowitymi. W wersji 5.00 oprócz 16-bitowych stosuje się również 32-bitowe numery logiczne sektorów.
KATALOGI PLIKÓW
Pliki w systemie DOS mogą być zorganizowane w drzewiastą strukturę katalogów. Każdy dysk ma tzw. katalog główny, który oprócz plików może zawierać podkatalogi. Te z kolei mogą zawierać następne podkatalogi itd. Na katalog główny dysku jest przeznaczona określona dla danego typu dysku liczba sektorów (bezpośrednio za kopią tablicy FAT), a zatem katalog główny ma określoną, ograniczoną pojemność. Podkatalogi nie są ograniczone co do wielkości; są one zapisywane na dysku w sposób identyczny jak pliki użytkowe.
KOMENDY I POLECENIA SYSTEMU DOS
W tym pliku "pdf" podane są zestawione komendy i polecenia systemu DOS. Komendy są dodatkowo opisane oraz pokazane jest przykładowe praktyczne użycie.
PLIK Config.sys
Plik CONFIG.SYS umożliwia zmianę standardowej konfiguracji systemu zależnie od potrzeb użytkownika. Służą ku temu polecenia, których można uzyć tylko w tym pliku. Podczas inicjacji (startu komputera) system szuka pliku o tej nazwie w katalogu głównym dysku, z którego jest ładowany, i wykonuje zawarte w nim polecenia. Jeżeli pliku CONFIG.SYS na dysku nie ma, to podczas inicjacji system przyjmuje wartości domyślne. Plik CONFIG.SYS mozna utworzyć i edytować za pomocą dowolnego edytora w tym celu nalezy odnaleźć plik CONFIG.SYS w katalogu głównym, kliknąć dwukrotnie na jego ikonie i wybrać z listy programów. Wszystkie polecenia oprócz DEVICE, DEVICEHIGH, DOS, DRIVPARM, INSTALL, INSTALLHIGH i REM mogą być użyte tylko jeden raz w całym pliku. Polecenia pliku CONFIG.SYS.
Najważniejszymi i najczęściej uzywanymi poleceniami są:
COUNTRY – włącza w systemie MS-DOS stosowanie specyficznych dla róznych krajów sposobów wyświetlania czasu, daty i waluty oraz reguł sortowania znaków i określania znaków w nazwach plików. Pierwszy parametr (występujący po znaku równości) oznacza kod kraju (dla Polski jest to nr 048). Następny parametr, choć nie obowiązkowy, oznacza zestaw znaków dla kraju (Polska – 852. Ostatnim, równiez nie wymaganym parametrem, jest ściezka do pliku zawierającego informacje o kraju (Najczęściej jest to C:\WINDOWS\COMMAND\COUNTRY.SYS). Podobnie jak w pozostałych poleceniach parametry muszą być oddzielone przecinkiem, a tuż za poleceniem stoi znak równości. Przykładowy wygląd polecenia moze być taki: COUNTRY=048,852,C:\WINDOWS\COMMAND\COUNTRY.SYS.
DEVICE i DEVICEHIGH – Polecenia te ładują do pamięci odpowiednio konwencjonalnej lub górnej określony sterownik. Załadowanie sterownika do pamięci górnej pozostawia więcej miejsca dla innych programów w pamięci konwencjonalnej. Jeśli obszar pamięci górnej nie jest dostępny (konieczne jest załadowanie sterownika tej pamięci poprzez dodanie na początku pliku CONFIG.SYS polecenia DEVICE=C:\WINDOWS\HIMEM.SYS) polecenie DEVICEHIGH działa tak samo jak polecenie DEVICE. Pierwszy parametr po znaku równości to ścieżka dostępu oraz nazwa pliku sterownika. Za nazwą pliku, oddzielone spacją, występują, choć nie zawsze, parametry sterownika, rózne dla kazdego sterownika. Najczęściej polecenia DEVICE wykorzystuje się do ładowania sterowników pamięci HIMEM.SYS oraz EMM386.EXE, a pozostałe sterowniki poleceniem DEVICEHIGH. Sterownikiem ładowanym najczęściej, poza ww., jest DISPLAY.SYS, który umozliwia wyświetlanie znaków międzynarodowych na monitorach.
DOS – Określa, ze system MS-DOS ma utrzymywać łącze do obszaru pamięci górnej (parametr UMB). Dla takiej konfiguracji wymagany jest sterownik tworzący taką pamięć (np. EMM386.EXE). Następny parametr określa, czy system MS-DOS ma próbować załadować się częściowo do obszaru pamięci wysokiej HMA (HIGH), czy tez ma utrzymywać się w całości w pamięci konwencjonalnej (LOW). Ostatni parametr związany jest z automatycznym ładowaniem sterowników urządzeń, jeśli nie są one jawnie ładowane w pliku CONFIG.SYS, oraz wykonaniem automatycznie wielu poleceń pliku CONFIG.SYS (BUFFERSHIGH, FILESHIGH, FCBSHIGH, LASTDRIVEHIGH i STACKSHIGH). Jezeli operacja ta ma zostać wykonana, wartość parametru powinna być ustawiona na AUTO. Rezygnacja z tej opcji (wartość NOAUTO) zmusi do jawnego załadowania sterowników i uzycia wymienionych form poleceń.
INSTALL, INSTALLHIGH – Ładuje programy rezydentne do pamięci (konwencjonalnej – 1 polecenie, lub górnej – 2 polecenie). Programy te pozostają w pamięci dopóki komputer jest włączony. W praktyce polecenie to ładuje programy, które działają juz podczas przetwarzania pliku AUTOEXEC.BAT. Parametrami tego polecenia są: nazwa programu wraz z ściezką dostępu oraz parametry tego programu oddzielone klawiszem spacji.
NUMLOCK – Decyduje, czy klawisz NUM LOCK jest włączony (parametr ON) czy wyłączony (OFF) podczas uruchamiania komputera.
REM – Umozliwia umieszczenie komentarzy w pliku CONFIG.SYS oraz plikach wsadowych (.BAT). Zamiast polecenia REM mozna uzyć w pliku CONFIG.SYS średnika (;). Komentarz moze być dowolnym ciągiem znaków oddzielonych od polecenia spacją.
Powyzej wymienione zostały tylko niektóre z mozliwych poleceń stosowanych w pliku CONFIG.SYS.
Poza nimi z poziomu tegoz pliku mozliwe jest tworzenie menu startowego. Menu to słuzy do ustawiania, przy kazdym uruchomieniu bądź restarcie systemu, innych parametrów, które mogą być wykorzystywane także w plikach wsadowych, w tym głównie przez plik AUTOEXEC.BAT. Oto polecenia:
[menu] – nazwa sekcji wskazująca na to, iz ponizsze wiersze dotyczą menu startowego.
MENUITEM – pozycja menu nie zawierająca pozycji w niej zagniezdzonych. Polecenie to stosuje się w następującym formacie: MENUITEM = wartość_zmiennej, dowolny tekst. Wartość_zmiennej jest wartością przypisywanej zmiennej CONFIG wykorzystywanej później przez plik CONFIG.SYS oraz pliki sytemu DOS. Dowolny tekst to tekst, który zostanie wyświetlony jako nazwa pozycji w menu.
SUBMENU – pozycja w menu zawierająca inne pozycje. Składnia polecenia: SUBMENU = nazwa_podmenu, dowolny tekst. Parametr nazwa_podmenu wykorzystywany jest do identyfikacji dalszej części menu, która nie zaczyna się od sekcji [menu], a od sekcji o nazwie [nazwa_pomenu], ponizej której znajdują się dalsze polecenia związane z menu (tj. MENUITEM, SUBMENU, MENUDEFAUTL i MENUCOLOR). Zadna warość_zmiennej oraz nazwa_podmenu nie mogą się powtarzać! Za pomocą klawisza <Backspace> można szybko przenieść się z dowolnie zagłębionego menu podrzędnego do głównego (rozpoczynającego się sekcją "[menu]".
MENUDEFAULT – polecenie, za pomocą którego komputer automatycznie wybierze pozycję. Pierwszy parametr to nazwa_podmenu lub wartość_zmiennej, drugi – oddzielony przecinkiem – to czas w sekundach po jakim zostanie wybrana wskazana pozycja. Poprawne wartości zawierają się w przedziale od 1 do 99.
MENUCOLOR – polecenie to ustawia kolory menu. Pierwszym parametrem jest kolor znaków, drugim – tło ekranu. Polecenie to działa dla podstawowego trybu 16-kolorowego, więc dozwolonymi wartościami obu parametrów są liczby z zakresu od 0 do 15. Kolory te pozostają przez całą pracę w trybie tekstowym, chyba, ze zostaną zmienione przez jakiś program.
Aby zastosować wybór w pliku CONFIG.SYS plik ten musi zawierać tyle sekcji o nazwie [wartość_zmiennej] takiej, jakie zostały zdefiniowane w poleceniach MENUITEM. Pod nazwą danej sekcji mogą znajdować się polecenia pliku CONFIG.SYS, które będą wykonane tylko przy wyborze odpowiedniej pozycji z menu.
[common] – polecenia tak zatytułowanej sekcji są wykonywane zawsze, bez względu na wybór pozycji z menu.
INCLUDE – polecenie to służy do wykonania poleceń znajdujących się w sekcji. Parametr występujący po znaku równości to nazwa sekcji. Podsumowując, w pliku CONFIG.SYS mozna uzyć 24 poleceń oraz 5 poleceń związanych bezpośrednio z menu startowym.
Oto przykładowy plik CONFIG.SYS:
[menu]
submenu=SDrv, Smartdrv...
menuitem=WIN,Windows
menudefault=WIN,10
[SDrv]
menuitem=EMM,Z programem EMM386.EXE
menuitem=NoEMM, Bez programu EMM386.EXE
menudefault=EMM
[common]
Dos=High,umb
device=c:\windows\himem.sys
devicehigh=C:\WINDOWS\COMMAND\display.sys con=(ega,,1)
Country=048,852,C:\WINDOWS\COMMAND\country.sys
[EMM]
include=WIN
include=NoEMM
[NoEMM]
installhigh=c:\windows\smartdrv.exe
[WIN]
device=c:\windows\emm386.exe NOEMS
Podczas uruchomienia komputera na ekranie zostanie wyświetlone menu zawierające pozycje: Smartdrv... i Windows. Jezeli uzytkownik nie naciśnie zadnego klawisza, komputer automatycznie po 10 sekundach wybierze opcję Windows, która domyślnie jest podświetlona. Jezeli uzytkownik wybierze pozycję Smartdrv..., to na ekranie zostanie wyświetlone drugie menu tym razem z pozycjami: Z programem EMM386.EXE oraz Bez programu EMM386.EXE. Domyślnie podświetlona jest pierwsza opcja. Stosowanie w tym menu czasu nie jest potrzebne, poniewaz komputer i tak rozpoznał naciśnięcie klawisza, więc nie wybrał by tej opcji automatycznie.
W przypadku wybrania pozycji Windows z pierwszego menu, komputer wykona polecenia z sekcji [common] a następnie przejdzie do sekcji [WIN]. i załaduje sterownik pamięci (parametr NOEMS przy tym sterowniku wskazuje na to, ze program nie utworzy pamięci stronicowej, która uzywana jest tylko przez bardzo stare programy napisane pod DOS-a).
W przypadku wybrania polecenia Z programem EMM386.EXE z menu Smartdrv.... Komputer odnajduje polecenie include z parametrem WIN. Wykonuje więc polecenie znajdujące się w sekcji [WIN]. Następnie powraca do sekcji [EMM] i napotykając na kolejne polecenie include, tym razem z parametrem NOEMM ładuje program smartdrv.exe do pamięci górnej poleceniem installhig zawartym w sekcji [NOEMM].
W przypadku wybrania z drugiego menu polecenia Bez programu EMM386.EXE komputer równiez wykona polecenia z sekcji [common] a następnie przejdzie do sekcji [NOEMM] i wykona zawarte tam polecenie.
PLIK autoexec.bat
Przetwarzanie wsadowe polega na odczytywaniu poleceń przez system z pliku zawierającego te polecenia. Plik ten nazywany jest plikiem wsadowym i jego nazwa musi mieć rozszerzenie .bat. Autoexec.bat jest plikiem ASCII, znajduje się w katalogu głównym systemu operacyjnego, uruchamia programy potrzebne do pracy. Może zawierać polecenia dosowskie.
Odpowiednikiem pliku autoexec.bat w systemie Windows XP jest c:\windows\system32\autoexec.nt.
Polecenia stosowane w plikach wsadowych:
ECHO OFF - wyłącza wyświetlanie na ekranie instrukcji o wykonywanych poleceniach,
ECHO ON - wyświetlanie na ekranie instrukcji o wykonywanych poleceniach,
ECHO [komunikat] – wyświetlenie na ekranie podanego komunikatu,
REM [komentarz] – komentarz jest ignorowany przez system operacyjny, jest to informacja dla użytkownika,
PAUSE - zawieszenie działania pliku do naciśnięcia dowolnego klawisza,
PATH - uaktywnia podany katalog w przypadku poszukiwania pliku,
path - wyświetla aktualne ustalenia,
path; - usuwa wcześniejsze ustalenia,
CON: - oznacza urządzenie wejścia = klawiatura, wyjścia = monitor,
PRN: - oznacza urządzenie wyjścia, drukarkę,
NUL: - oznacza urządzenie testujące nie istniejące w rzeczywistości,
LOADHIGH lub LH – polecenie ładuje ewentualny sterownik do wyższych obszarów pamięci dzięki czemu zwalnia się miejsce w pamięci podstawowej. ładuje programy w obszary górnej pamięci (poprzedzone załadowaniem programu EMM386.EXE).
MODE – konfigurowanie urządzeń zewnętrznych,
MODE LPTn[:]=COMm[:] – przełącza dane przesyłane do drukarki na łącze szeregowe, zamiast na łącze równoległe.
MODE urządzenie CP PREPARE=((yyy[...]) [d:][ścieżka]plik) – przygotowanie strony kodowej.
MODE urządzenie CP SELECT=yyy – wybranie przygotowanej już strony kodowej.
MODE urządzenie CP REFRESH – przywraca stronę utraconą.
MODE urządzeni CP [/STATUS] – pokazuje przygotowane strony kodowe.
MODE CON[:] [LINES=n] [COLS=c] [RATE=r] [DELAY=d] – zarządza konsolą (zestawem klawiatura-monitor).
MODE CON[:] [RATE=r DELAY=d] – steruje tylko klawiaturą.
MODE CON CP PREP=((852)C:\DOS\EGA.CPI)
KEYB PL,,C:\DOS\COUNTRY.SYS
Pl = keyboard code
852 = preffered charakter set
PROMPT - umożliwia modyfikację znaku zachęty systemu operacyjnego,
prompt $p$g - znak zachęty c:\>
prompt – usuwa dotychczasowy znak zachęty,
Symbole używane w znaku instrukcji PROMPT:
- E - kod klawisza ESC
- P - aktualny napęd dyskowy
- G - znak >
- N - litera aktualnego napędu
- D - aktualna data
- T - aktualny czas
- V - wersja systemu operacyjnego
- L - znak <
- B - znak |
- Q - znak =
- H - kod klawisza [Bksp]
- $ - znak $
- _ - następna ścieżka
doskey – zapamiętuje polecenia
SMARTDRV – program sterujący pamięcią cache (podręczna dysku), pierwszy parametr przydziela bajty pamięci dla DOS, drugi dla WINDOWS,
C:\dos\smartdrv.exe 2048 1048
LH /L:0;1,45456 /S C:\dos\smartdrv.exe 1024 512
smartdrv – program do buforowania danych (po mscdex i keyb)
SHARE – program wymagany przez wiele programów w Windows, zajmujący się współdzieleniem plików - np. przed jednoczesnym otwieraniem pliku w kilku aplikacjach
C:\DOS\SHARE.EXE /L:500 /F:5100
MSCDEX – sterownik stacji CD–ROM,
C:\DOS\MSCDEX.EXE /D:SONY-000 /V /M:12
LH C:\CDROM\MSCDEX /D:MSCD000
vsafe –
call [d:][path]filename.bat [parametry] – wywołanie pliku wsadowego z innego pliku wsadowego (wiersz w pliku wsadowym),
FOR %%c IN (zbiór_plików) DO komenda – zmienna %%c przyjmuje kolejno nazwy plików z katalogu zbiór_plików (mogą być * lub ? w nazwach katalogów) i wykonuje polecenie komenda,
GOTO [:]etykieta – przekazanie sterowania do wiersza poprzedzonego określoną etykietę (np. :Tomek – z dwukropkiem),
IF [NOT] warunek komenda – komenda wykonywana jest po spełnieniu warunku, Np. exist filename – prawda, gdy istnieje plik filename,
SET [string = [string]] – przyporządkowanie łańcucha znaków w środowisku systemu równoważnego łańcucha, dla późniejszego wykonywania przez programy.
SYS d: – przepisuje pliki systemowe z dysku bieżącego na wyspecjalizowany.
Przykładowy plik autoexec.bat:
Echo off
C:\dos\smartdrv.exe 1024
Prompt $Lkamil$G$P$G
Path c:\;c:\dos;c:\nc;c:\windows
Rem Wyżej podano przykładowe ścieżki dostępu do poleceń
Rem Dos, oraz programów NC i Windows.
C:\dos\mode con cp prep=((852)c:\dos\ega.cpi)
C:\dos\mode con cp select=852
Loadhigh c:\dos\keyb pl
Oczywiście plik powyżej jest jedynie plikiem "testowym", struktura tych plików w różnych komputerach jest różna, w zależności od wielu czynników min. budowy, konfiguracji itp.
|
