krokos.net.pl

Położenie : Główne otwory jaskini (837 m n.p.m.) leżą po pn. stronie Niżnych Tatr, w prawym zboczu Dol. Demianowskiej, blisko jej wylotu, ok. 90 m ponad dnem doliny.

Opis : Demianowska Jaskinia Lodowa znana jest od stuleci. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1299 r., brak jednak w niej informacji na temat występowania lodu - co zresztą nie kolidowałoby z hipotezą, że proces zalodzenia rozpoczął się przed 400-500 laty na skutek zamulenia fragmentu korytarza i oddzielenia się dzisiejszej Demianowskiej Jaskini Pokoju, a w konsekwencji zmiany mikroklimatu w jaskini. W l. 1714-24 jaskinię badał Georg Buchholtz junior, naówczas rektor liceum ewangelickiego w Paludzy na Liptowie. W lipcu 1719 r. wykonał on jej plan (pierwszy znany plan czechosłowackiej jaskini), a opublikował go Mathias Bel w książce wydanej w 1723 r. Jaskinia Smocza, jak kiedyś ją nazywano, znana była z dużej ilości znajdujących się w niej kości. Po zwiedzeniu jaskini w 1724 r., lekarz z Brunszwiku F. E. Bruckmann w rok później pisał, że jest w niej tyle kości, że można było całe wozy zbierać. Cytując Patersoniusa Haina polemizuje z jego poglądem, jakoby kości należały do smoków przypuszczając, że są to kości jednorożca lub niedźwiedzia. - Jaskinia cieszyła się niemałym zainteresowaniem świata naukowego. W sierpniu 1751 r. zwiedziła ją cesarska komisja naukowa, którą oprowadzał Jakob Buchholtz. W 1799 r. był w niej Stanisław Staszic.

Zwiedzanie : Jaskinia udostępniona jest tylko w sezonie letnim (od l maja do 30 września) codziennie, za wyjątkiem poniedziałków, w godz. 8-16. Czas zwiedzania ok. 45 min. Jaskinię zwiedza ok. 60 000 turystów rocznie. Do jaskini wchodzi się otworem poszerzonym i przygotowanym do ruchu turystycznego w 1975 r. W pierwszej niewielkiej salce przekopano chodnik na głębokość ok. 2 m, o czym świadczy widoczny po lewej stronie dawny poziom dna salki. U jej końca, po prawej, widnieje otwór, którym wchodzono do jaskini do 1975 r. Opuszczamy się schodami w dół, wchodząc do Korytarza Niedźwiedziego, najcieplejszej części jaskini. To tutaj znajdowały się kości niedźwiedzi, o których pisał m.in. Stanisław Staszic. Po stopniach zejście do Sali Bela, nazwanej imieniem autora pierwszego opisu tej jaskini (1723 r.). Dno sali pokryte jest rumowiskiem skalnym, powstałym na skutek zapadnięcia się wyższego piętra jaskini. Opuszczamy się teraz do Sali Halasa, która kiedyś odznaczała się trwałym zalodzeniem, a obecnie ma je tylko w okresie wiosennym. W środku tej sali stoi wysoki na 5 m wapienny stalagmit, pozbawiony teraz dopływu wody i mocno już wietrzejący. Przedłużeniem sali jest Czarna Galeria, która swoją nazwę zawdzięcza osadzaniu się sadzy na stropie i ścianach w czasach, kiedy jaskinię zwiedzano z pochodniami i lampami naftowymi. Po prawej stronie, zaraz u wejścia do korytarza, znajduje się wielka ilość rytych w wapieniu oraz rysowanych napisów i podpisów z pocz. XVIII w. i późniejszych. Na dnie Sali Pagód leżą olbrzymie głazy, zjawisko zawalenia.

Temperatura w jaskini waha się od 1 - 5 °C,
wilgotność powietrza wynosi 96 - 98%.
Zwiedzanie jaskini trwa około 45 minut.